Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/344

życzenia, lecz nie powinszowania, bo te w danej historycznej chwili należą się nam, obywatelom państwa i jego sługom.
 Za przykładem wojewody poszli wszyscy goście. Nikodem w milczeniu podawał im rękę, a twarz miał zasępioną.
 Zdawał sobie jasno sprawę z rozmiarów zaszczytu, jaki go spotkał. On, Nikodem Dyzma, mizerny urzędniczyna z Łyskowa, mógłby teraz kierować losami wielkiego państwa, jeździć własnym pociągiem, być na ustach całego kraju, ba, całego świata!
 Ale... ale właściwie... co mu po tem?
 Znowu nerwowe, pełne zasadzek życie w Warszawie, znowu trzymanie się na baczności przed każdem słowem...
 Ale władza, wielka władza nad trzydziestu z górą miljonami ludzi! Tysiące jest takich, co za jeden dzień takiej władzy i tego tytułu, tytułu prezesa Rady Ministrów, oddałoby życie!... Gabinet premjera Dyzmy... Rząd Nikodema Dyzmy... Wojsko prezentuje broń, okręty wojenne salutują salwami... Cokolwiek powie, przedrukują to dzienniki całego świata... Władza, sława...
 — Oczekuję łaskawej odpowiedzi pana premjera — odezwał się Litwinek.
 Nikodem ocknął się i powiódł okiem dookoła. Wszystkie oczy były weń wpatrzone.
 Chrząknął i podniósł się z fotela:
 — Proszę zostawić mi pół godziny do namysłu — powiedział głucho. — Panie Krzepicki, niech pan idzie ze mną.
 Skierował się do gabinetu, Krzepicki wszedł za nim i zmknął drzwi.
 — Zastanawiam się, co zrobić? — zaczął Dyzma.
 — Jakto, zastanawia się pan prezes? Przecie to jasne! Taki zaszczyt, taka władza!
 — No, oczywiście, ale z drugiej trony, widzi pan, to bardzo odpowiedzialne stanowisko. To nie jakiś tam bank, to całe państwo.
 — Cóż z tego?