Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/55

 — Możemy zacząć choćby zaraz.
 — Nie — odparł Dyzma — mam dziś jeszcze dużo roboty. Muszę rozpatrzeć się w księgach, w rachunkach...
 — Hm... nie jest pan przesadnie uprzejmy. Ale to leży w pana typie.
 — A to dobrze, czy źle? — zaryzykował.
 — Co? — zapytała chłodno.
 — No, to, że jestem takim typem?
 — Wie pan... Będę szczera. Lubię mieć do czynienia w ludźmi, stanowiącymi pewną pozytywną wartość, byle nie przypominali mojego papy. Ale zgóry chciałabym zaznaczyć i hm... wyjaśnić, że — nie pogniewa się pan za szczerość?...
 — Broń Boże.
 — Ale bliżej mnie to nie obchodzi.
 — Nie rozumiem.
 — Lubi pan kropki nad „i“?
 — Co?
 — Lubi pan też, widzę, sytuację wyraźne. To bardzo dobrze. Otóż, jeżeli nawet będę dla pana życzliwa, chciałabym, by pan nie wyciągał z tego zbyt dalekich wniosków. Inaczej mówiąc, ode mnie kwiatów nie będzie pan dostawał.
 Wreszcie się zorjentował, o co jej chodziło i roześmiał się:
 — Ja nie liczyłem na to wcale.
 — To świetnie. Najlepiej jest, gdy się sprawy stawia jasno.
 Nie wiedział sam dlaczego, ale czuł się dotknięty i powiedział prawie bez namysłu:
 — Ma pani rację. Odpłacę więc pani równą szczerością. Pani też nie jest moim typem.
 — Tak? Tem lepiej — odparła nieco zaskoczona. — To porozumienie umożliwia nam naukę bilardu.
 Kuniccy zawrócili i przyłączyli się do nich.
 Kasia wzięła Ninę pod rękę i podała jej kwiaty ze słowami:
 — Proszę cię, Ninuś, lubisz nikotjany...
 Kunicki obrzucił ją spojrzeniem, w którem pomimo