Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/58

 — Wiesz, Nino — odezwała się Kasia — pan Dyzma będzie mnie uczył gry bilardowej.
 — A pan dobrze gra?
 — Średnio — odparł Nikodem — kiedyś grałem nieźle.
 — Może zaczniemy zaraz po śniadaniu? — zaproponowała Kasia.
 — Będę się przyglądała waszej lekcji — dorzuciła pani Nina.
 — Ho, ho — zaśmiał się Kunicki — obawiam się, że zechcecie zagarnąć mi pana Nikodem całkowicie.
 — Mąż mój jest zazdrosny o pana — uśmiechnęła się pani Nina, a Dyzma zauważył że patrzy nań życzliwie.
 — Ona musi być bardzo dobra — pomyślał.
 Zaraz po śniadaniu Kunicki pożegnał się z nimi i drobnym kroczkiem wybiegł do oczekującego samochodu.
 Kasia kazała przygotować bilard i wszyscy troje przeszli do pokoju bilardowego.
 Nauka zaczęła się od pokazania postawy ręki i sposobu trzymania kija. Później Dyzma tłumaczył, jak należy uderzyć bilę.
 Kasia szybko orjentowała się, a że miała pewną rękę i dobre oko, Dyzma zawyrokował:
 — Będzie pani dobrze grała, tylko trzeba dużo praktyki.
 — Więc Kasia jest pojętną uczenicą? — zapytała pani Nina.
 — Jak na pierwszy raz, bardzo pięknie.
 — A co jest w bilardzie najtrudniejsze? — zapytała Kasia.
 — Najtrudniejszy jest karambol.
 — Niech pan pokaże, jak się to robi?
 Dyzma rozstawił bile i powiedział:
 — Niech pani uważa, teraz tak uderzę swoją bilę, że ta dotknie obu pozostałych.
 — Ale przecie to niemożliwe, one stoją nie na jednej linji.
 — Właśnie — uśmiechnął się, zadowolony z efektu