Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/61

 — Bardzo dziękuję, ale mam jeszcze dużo roboty — odparł Nikodem.
 — No, to jadę sama. Pa, Ninuś. — Objęła ją za szyję i pocałowała w usta.
 Gdy zniknęła za drzwiami, Dyzma powiedział:
 — Pani pasierbica kocha panią nie jak macochę...
 Pani Nina nagle odwróciła się i podeszła do okna:
 — Kochamy się, jak siostry.
 — Bo też — zauważył Nikodem — różnica wieku między paniami jest chyba bardzo mała. Ja sam początkowo wziąłem panie za siostry. Tylko w typie panie są zupełnie różne.
 — O, tak, — potwierdziła Nina — i usposobienia, i charaktery, i poglądy nasze są djametralnie przeciwne.
 — A jednak panie się kochają.
 Pani Nina nic nie odpowiedziała i Dyzma, nie wiedząc, coby tu jeszcze wymyśleć dla podtrzymania konwersacji, zdecydował się pójść do siebie.
 — Muszę już iść. Moje uszanowanie pani.
 Skinęła mu głową i zapytała:
 — Może pan czegoś potrzebuje?
 — O, dziękuję pani.
 — Pan będzie łaskaw nie krępować się i wydawać polecenia służbie...
 Dziękuję.
 Ukłonił się i wyszedł. Nina widziała jeszcze kilka chwil jego szorstką w ruchach, robiącą wrażenie kwadratowej, figurę i szeroki, czerwony, gruby kark, gdy twardym krokiem szedł w długiej amfiladzie pokojów.
 — Więc tak wygląda silny człowiek? — pomyślała. — Dziwne. A jednak... Ach, ty, wieczna marzycielko!... — roześmiała się i splótłszy dłonie przeciągnęła się całem ciałem.
 Dyzma znowu zabrał się do studjowania materjałów Kunickiego, lecz szło mu bodaj gorzej, niż w nocy. Żadną miarą nie mógł zorjentować się w tym lesie cyfr.
 — Psiakrew! — klął. — Widać, jestem głupi, jak but.
 Przypomniało mu się gimnazjum. Tam przynajmniej, gdy czegoś nie rozumiał, mógł wykuć na pamięć. Orka,