Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/65

 — Aha, Dyzma. Głupie nazwisko, a imię?
 — Nikodem.
 — Dziwne. Nie wygląda pan na Nikodema. Ale mniejsza o to. Zresztą, mój Brutus też nie wygląda na Brutusa, a ja na Żorża. Powiadasz pan, że ten łajdak wyjechał?
 — Na jeden dzień.
 — Pewno jakiś nowy szwindel szykuje. Czy pan wiesz, że on nam Koborowo wydarł?
 — Nie, nie słyszałem — odparł Dyzma.
 — Uważasz pan, Kunik trudnił się lichwiarstwem. A że mój ojciec wydawał dużo pieniędzy, zaś wojna mocno nadszarpnęła stan naszych finansów, Kunik łatwo oplątał nasze interesy i wmówił w końcu papie, niby fikcyjną sprzedaż Koborowa.
 — Jakto fikcyjną? Taką na niby?
 — Nie wiem, nie znam się na tem. Dość, że zrobił jakieś grube szachrajstwo i przywłaszczył sobie majątek. Ale to nic. Wsadzą go jeszcze do kryminału.
 — No, dobrze — zapytał ostrożnie Dyzma — a dlaczegoż w takim razie siostra pana hrabiego wyszła zamąż za Kunic... za Kunika?
 — Z miłości do ojca. Ojciec nie przeżyłby wyjazdu z Koborowa, a ten łotr, zwąchawszy to, podsunął ojcu układ, że, jeżeli Nina zostanie jego żoną, on przepisze na nią tytuł własności Koborowa i że w ten sposób nasze gniazdo rodowe pozostanie w rękach Ponimirskich. Siostra więc poświęciła się i gorzko to pokutuje, bo ojciec w rok po jej ślubie i tak umarł, a ten łotr wycyganił od Niny jakieś weksle na ogromną sumę i plenipotencję. Dzięki temu siostra nie może ani palcem ruszyć we własnym majątku, bo gałgan Kunik, ma pełnię władzy.
 — A co na to mówi jego córka?
 — Ta Kaśka? To też małpa, ale Kunika nienawidzi, bo on podobno strasznie maltretował jej matkę.
 — Umarła?
 — Kto?
 — Pierwsza żona pana Kunika?
 — Jakiego pana? — zaperzył się Ponimirski —