Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/66

łajdaka, chama, nie pana. Pan to jestem ja! Rozumie osoba?
 — Rozumiem, — zgodził się Dyzma — a więc umarła?
 — Po pierwsze nic mnie to nie obchodzi, a po drugie umarła już dawno. Proszę mi dać papierosa.
 Zapalił i, puszczając misterne kółka dymu, zamyślił się głęboko... Dyzma zauważył, że Ponimirski jest dziś znacznie spokojniejszy i dlatego zaryzykował zapytanie:
 — A dlaczego pana hrabiego usunęli z pałacu?
 — Co?
 — Pytałem, dlaczego pana hrabiego usunęli?
 Ponimirski nic nie odpowiedział i dłuższą chwilę wpatrywał się w oczy Dyzmy. Wreszcie pochylił się do niego i rzekł szeptem:
 — Zdaje mi się, że będę pana potrzebował...
 — Mnie? — zdziwił się Nikodem.
 — Ciiiicho! — rozejrzał się nieufnie dokoła. — Mam wrażenie, że nas ktoś podsłuchuje.
 — Przywidziało się panu hrabiemu. Nikogo tu niema.
 — Pst! Brutus! Szukaj szpiega, szukaj!
 Ratlerek przyglądał się swemu panu z głupkowatą miną i nie ruszał się z miejsca.
 — Głupie bydlę! — zirytował się hrabia — poszoł won!
 Wstał i skradającym się krokiem obszedł dokoła krzaki. Gdy usadowił się znowu na ławce, powiedział pouczająco:
 Nie można nigdy przesadzić w ostrożności.
 — Mówił pan hrabia, że będzie mnie potrzebował — zaczął Dyzma.
 — Tak, użyję pana jako narzędzia, tylko musi mi pan przyrzec absolutne posłuszeństwo. Oczywiście, nikomu ani słowa. Przedewszystkiem pojedzie pan do Warszawy do mojej ciotki, pani Przełęskiej. Jest to bardzo głupia i bardzo szanowna osoba. Pewnie i pan to zauważył, że osoby szanowne najczęściej są głupie?...
 — Rzeczywiście...
 Ponimirski wykrzywił się ironicznie i dodał:
 — Pan, panie, jest wyjątkiem z tej reguły, bo chociaż