Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/70

jemnością przeczytam panu cokolwiek. Tylko musi pan powiedzieć, jakiego autora pan woli?
 Nikodem zastanowił się; trzeba wybrać jakiego lepszego, takiego, co go inteligentniejsi wybierali w czytelni w Łyskowie. Już wiedział o którego chodzi, o takiego Anglika, co to się pisze inaczej, a wymawia się Dżek London.
 — Może coś Dżeka Londona? — powiedział.
 Uśmiechnęła się i skinęła głową:
 — Za chwilę przyniosę kilka jego książek.
 Wkrótce wróciła z kilkoma pięknie oprawnemi tomami i powiedziała:
 — Wcale się nie zdziwiłam, że pan właśnie tego pisarza lubi.
 Dyzma nigdy nie czytał Jacka Londona, odparł jednak:
 — Rzeczywiście, ten autor podoba mi się bardzo, ale skąd pani domyśliła się tego?
 — Ach, proszę pana, pochlebiam może sobie, ale wydaje mi się, że jestem dobrą obserwatorką. Pan zaś nietrudny jest do odgadnięcia, chociaż jest pan naturą zamkniętą, żyjącą wewnętrznem życiem, jakby w splendid isolation...
 — Czyżby? — zapytał Nikodem.
 — Tak. My, kobiety, może nie robimy tego naukowo, a nawet niesystematycznie, ale jesteśmy specjalistkami w psychoanalizie, powiedziałabym, w psychologji stosowanej. Intuicja zastępuje nam metodę badawczą, a instynkt ostrzega przed błędami.
 Dyzma pomyślał:
 — A to się rozgadała!...
 — I dlatego — ciągnęła Nina, przerzucając od niechcenia kartki książki — dlatego właśnie łatweij odgadujemy szyfr do czytania książek zamkniętych, niż otwartych.
 — Hm, — zastanowił się Nikodem — ale pocóż się wysilać na odgadywanie, skoro każdą książkę tak łatwo jest otworzyć?
 Sądził, że Nina, mówiąc o książkach zamkniętych,