Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/73

przykre?... Chyba przyjemne, chociaż u tych wielkich panów, to nigdy nic naprawdę nie wiadomo.
 — A jeżeli ona leci na mnie?... Ee... niemożliwe.
 Głos Niny dźwięczał, falował subtelną modulacja, czasem drżał wzruszeniem. Spuszczone rzęsy opadały na białość policzków długim cieniem, w załamaniach puszystych włosów połyskiwało słońce, przedzierające się przez gąszcz liści i kładające na dywanie jasną, ożywczą plamą. W pokoju pachniało lawendą i lipcem, pyszniły się pozłacanemi bronzami wielkopańskie rozparte sprzęty, z pokrytego arabeskami sufitu zwieszała się ciężka ampla, połyskująca rubinowym kryształem.
 — Mój Boże, i ktoby tu jeszcze przed tygodniem pomyślał, że ja, Nikodem Dyzma, będę leżał tu w tym wspaniałym pokoju na tem bogatem łożu, a ta piękna pani będzie mi czytała książkę!
 Przymknął oczy i nagle zadrżał:
 — A jeżeli to jest sen, jeżeli to wszystko jest fantazją, jeżeli teraz otworzę oczy i zobaczę okopcone i wilgotne ściany izby Barcików przy ulicy Łuckiej? A ten głos?... Może to Mańka czyta Walentowej kurjerka?
 Wtem głos umilkł, by po pauzie odezwać się przyciszonem pytaniem:
 — Czy pan zasnął?
 Dyzma otworzył oczy i uśmiechnął się:
 — Nie, proszę pani.
 — Minął panu ból? Lepiej panu?
 Nikodem znowu uśmiechnął się:
 — Ból mi nie minął, ale mi lepiej.
 Milczała.
 — Jak pani jest tutaj, to mi lepiej.
 Spojrzała nań ze smutkiem i nic nie odpowiedziała. Nikodem pomyślał, że jednak ten obłąkany jej brat musiał mieć rację, że ona jest nieszczęśliwa. Nadarzała się sposobność sprawdzenia i innych jego informacyj, to też Dyzma powiedział:
 — A pani ma zmartwienie jakie?
 — Pan chyba jest jedynym człowiekiem w tym domu, który może powiedzieć, że jest mu dobrze.