Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/74

 — Dlaczego jedynym?
 — Nic pana z tym domem nie wiąże... Mój Boże, przecie pan każdej chwili może stąd uciec, uciec na zawsze.
 Usta jej drżały, a w kącikach oczu zaszkliły się łzy.
 — I ucieknie pan napewno...
 — Nie — zaprzeczył gorąco, pomyślawszy o swojej pensji, — chciałbym tu pozostać jak najdłużej.
 Zarumieniła się.
 — Mówi pan szczerze?
 — A pocóż miałbym zmylić? Pewno, że szczerze.
 — Czyż towarzystwo istot nieszczęśliwych nie przeraża pana?
 — Nie, bynajmniej, a powtóre, dlaczego pani ma być nieszczęśliwa? Kobieta młoda, zdrowa, bogata, ma życie wygodne...
 — Ach — przerwała — czy można nazwać to życiem!
 Dyzma spojrzał na nią zukosa:
 — Że to może mąż nie kocha?
 — Mąż? — w jej rysach wyraziła się pogarda i wstręt — mąż, wolałabym, żeby mnie nienawidził. Zresztą, cóż mnie z nim łączy? On jest zajęty robieniem pieniędzy i tylko o nich myśli... Jego krąg zainteresowań jest mi tak daleki i obcy!... A znowuż on sam nigdy nawet nie próbował odczuć mnie i zrozumieć...
 Przygryzła wargi.
 — Zresztą, poco to panu mówię...
 — To dobrze, że pani mówi.
 — Przecie pan i tak wszystko widzi. Panie Nikodemie, niech pan powie, czy człowiek samotny, człowiek zupełnie samotny może być szczęśliwy?
 — Bo ja wiem... Ja jestem sam na całym świecie.
 — Jakto? Nie ma pan nikogo? Rodziny?...
 — Ano nikogo.
 — I nie gnębi to pana?
 — Jakoś nie.
 — Ach, bo pan jest mężczyzną, silnym, zwartym w sobie charakterem. Pan nie zna osamotnienia, bo sobie sam jest całością. Nawet nie wiem, czy wogóle zdolny