Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/75

pan jest do zrozumienia pustki osamotnienia istoty słabej, jak ja.
 — A ma pani przecie pasierbicę.
 — Ach! — rzuciła z niechęcią — Kasia... to kobieta...
 Przygryzła wargi i patrząc na rozłożoną na kolanach książkę, zaczęła mówić:
 — Wie pan, że od wielu lat pan jest pierwszym, z którym czuję się tak swobodnie i tak... Pańskie współczucie nie ma w sobie ani obrażającej litości, ani egzotycznej indyferencji... Wie pan, przecie ja z nikim stosunków towarzyskich nie utrzymuję. Pan jest pierwszym, z którym mogę sobie pozwolić na otwartą wymianę myśli, z tem uczuciem, że nie będę źle zrozumiana.
 Była zaróżowiana i mówiła z podnieceniem. Dyzma już nie wątpił, że pani Nina na niego „leci“.
 — Nie męczy to pana, że wciągam go w orbitę moich smutków?
 — Broń Boże.
 — Ale cóż moje obchodzą pana.
 — Bardzo obchodzą.
 — Pan jest dla mnie bardzo dobry.
 — Pani dla mnie też. Niech się pani nie martwi, wszystko złe odmieni się, grunt nie przejmować się.
 Uśmiechnęła się.
 — Pan mnie traktuje jakbym była dzieckiem, uspakaja je rubasznym żartem, by przestało płakać. Ale wie pan, że szorstkość często jest dobrem lekarstwem.
 — Nie wolno poddawać się nieszczęściu, a trzeba myśleć, jak jemu zaradzić.
 Zasępiła się.
 — Tu niema żadnej rady.
 — Każdy człowiek jest kowalem swego losu — powiedział z przekonaniem.
 — By być kowalem, trzeba mieć mocne ręce, a widzi pan, jakie moje są słabe.
 Wyciągnęła ku niemu rękę, od której powiał zapach perfum.
 Dyzma ujął jej dłoń i pocałował. Nie puściła jego ręki, lecz ścisnęła ją mocniej.