Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/80

 — Czasami — przeciągnął z namysłem — pani Przełęska zdaje się nie cierpi pana Kunickiego, lecz panią lubi.
 Zdetonowała się i zapytała cicho:
 — Rozmawiał pan z nią o mnie?... Ach, przepraszam za niedyskrecję, ale, widzi pan, to mnie tak wzburzyło. Niech się pan nie dziwi. Przecie niemal wszystkie moje wspomnienia wiążą się z domem i ze środowiskiem cioci Przełęskiej... Pan tam bywa...
 — Czemuż pani tam nie wpadnie?
 — Ach... Przecie sam pan wie. Osoba mego męża... Nie mogą mi tego darować...
 Odwróciła głowę i dodała niemal szeptem:
 — Tak, jak i ja nie mogę sobie darować.
 Nikodem milczał.
 — Wstyd mi przed panem i za to i za te moje zwierzenia... Jestem bardzo bezsilna... bardzo słaba... Bardzo nieszczęśliwa...
 — Proszę się nie martwić, wszystko jeszcze będzie dobrze...
 — Nie, niech pan mnie nie pociesza, proszę pana. Ja wiem, ja to czuję, że znalazłam w pańskiej bogatej duszy głęboki i szczery oddźwięk. Przecie tak krótko się znamy, a ja mam dla pana tyle ufności... Nie trzeba, niech pan mnie nie pociesza, na moją tragedję niema rady. Wystarczy, że mnie pan rozumie... Pan jeden — dodała po pauzie.
 — Ale dlaczego pani mówi, że niema rady, czyż nie może pani rozwieść się z mężem?
 — Nie potrafię — odparła patrząc na ziemię.
 — Hm, więc jednak przywiązała się pani do męża...
 W oczach Niny rozpalił się płomień:
 — O, nie, nie — zaprzeczyła żarliwie — jak pan może posądzać mnie o to! Nic mnie nie łączy z tym człowiekiem o duszy sklepikarza, z tym... starcem...
 W głosie jej brzmiały nienawiść i wstręt.
 — Więc dlaczegóż powiedziała pani, że pani nie potrafi rozwieść się z nim? — zdziwił się Dyzma.