Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/89

czystych przekleństw, za nią jak skrzydła burnusu fru eły nad rumowiskami poły szlafroka.
 W salonie warczał odkurzacz, na podwórzu rozle ały się salwy trzepanych dywanów, okna to otwierały ię, bo w tym zaduchu nie można przecie wytrzymać, to amykały się z trzaskiem, gdyż te przeciągi mogą głowę urwać.
 Na dobitek nieustannie dzwonił telefon, w tubę któego spadał za to grad słów, siekących jak bicze.
 W takiej to właśnie chwili w przedpokoju rozległ się dzwonek. Tego już było nadto i pani Józefina osobiście skierowała tam swój kurcgalop, ku przerażeniu służby, która w duchu już poleciła opiece boskiej osobę niefortunnego gościa.
 Drzwi otworzyły się z rozmachem, a przez nie jak strzał z armaty huknęło gromkie:
 — Czego!?
 To nieuprzejme powitanie bynajmniej nie speszyło Nikodema. Przeciwnie, uczuł się nagle pewniejszy siebie, gdyż ton i wygląd tej damy przypomniał mu jego własną sferę.
 — Ja do pani Przełęskiej.
 — Czego, pytam?
 — Mam interes. Proszę pani powiedzieć, że przyszedł kolega jej siostrzeńca.
 — Jakiego siostrzeńca?
 — Hrabiego Ponimirskiego — odparł wyniośle Dyzma.
 Efekt jednak był niespodziewany. Rozczochrana dama wyprężyła przed siebie ręce, jakby broniła się przed napastnikiem i zawołała doniośle:
 — Nie płacę! Nie płacę ani grosza za mego siostrzeńca! Nie trzeba mu było pożyczać!
 — Co? — zdziwił się Dyzma.
 — Niech się pan zwraca do jego szwagierka! Ja nie dam ani grosza, ani grosza! To oburzające, wszyscy do mnie, to istna napaść!...
 Dyzma miał dość. Krew mu nabiegła do twarzy: