Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/93

że przecie wszystko to dzieje się w Ameryce, a tam widocznie ksiądz może mieć dzieci.
 Film był tak czarujący, że Dyzma przesiedział całe dwa seanse.
 Gdy wyszedł z kina, ulice już jarzyły się tysiącami świateł. Chodnikami snuły się tłumy spacerujących. Wieczór był gorący i parny. Szedł pieszo do hotelu, przed którym już zdaleka poznał wspaniałe auto Kunickiego.
 — Moje auto! — pomyślał i uśmiechnął się
 — No, cóż tam — zapytał szofera w odpowiedzi na jego ukłon.
 — A no nic, proszę pana.
 — Cóż pan porabiał?
 Szofer odpowiedział, że był u swoich krewnych, że sam pochodzi z Warszawy. Gawędzili chwilkę, poczem Dyzma poszedł do numeru, zmienił ubranie i kołnierzyk.
 — Trzeba dziś szyku zadać, żeby pułkownika skaptować. Postawię mu szampana.
 W kwadrans później zajeżdżał już przed „Oazę“. W sali było jeszcze pusto. Przy kilku tylko stolikach siedziało parę osób.
 — Za wcześnie przyszedłem — stwierdził Dyzma.
 Kazał sobie dać wódkę i przekąski. Kelner, tytułujący go per „jaśnie pan“, natychmiast zastawił stół różnemi przyprawami, a dwaj inni raz po raz przynosili ogromne półmiski z wszelkiego rodzaju rybami na zimno, wędlinami, pasztetami i t. p.
 Nikodem jadł bardzo wolno, gdyż chciał doczekać się pułkownika. Orkiestra grała jakieś symfoniczne kawałki. Sala zwolna zapełniała się.
 Wreszcie około jedenastej przyszedł pułkownik Wareda. Wraz z nim wszedł krępy brunet w cywilnem ubraniu.
 — O, pan już tutaj! — zawołał pułkownik. — Długo pan czekał?
 — Eee, nie, kwadransik — odparł Dyzma.
 — Panowie pozwolą: pan Dyzma, dyrektor Szumski