Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/100

drzeju. — Biedak! Ten się musi czuć wesoło! Pójdę po niego, bo gotów cały dzień przesiedzieć w kuchni. Przepraszam panią.
 Była podniecona niezwykłością sytuacji i bardzo przejęta swojem postanowieniem doprowadzenia do status quo za wszelką cenę. Zmartwił ją ponury wygląd Andrzeja.
 — Andy!
 Mruknął coś z niechęcią i włożył ręce do kieszeni.
 — Andy! No, nie martw się. Wcaleśmy sobie oczu nie wydrapały. Jesteśmy w zupełnej zgodzie. Chodź do nas.
 Milczał.
 — No chodź. Ja rozumiem, że to nie jest rozkoszna sytuacja, ale przecie nie trzeba robić tragedji. Mówię ci, że wszystko będzie dobrze. Chodź…
 — Słuchaj Ira! Śmieszniebym wyglądał, gdybym ci teraz jakie wyrzuty robił. Ale teraz, proszę cię, zostaw mnie z panią Kulczową. O, nie myśl — dodał, uprzedzając jej słowa — nie myśl, że tu chodzi… Przyszła do mnie niespodziewanie, bo zaszły pewne sprawy… w jej rodzinie, rozumiesz bardzo ważne i pilne sprawy… I mnie one dotyczą… Dlatego, proszę cię, bądź wyrozumiała i dobra.
 — Mam wyjść?
 — Byłbym ci za to bardzo wdzięczny.
 Zawahała się chwilę i podała mu rękę.
 — Wierzę ci.
 W gabinecie pożegnała Lenę szczerem przyznaniem się, którego zresztą bynajmniej, pomimo odmiennych pozorów, nie uważała za swą porażkę:
 — Andrzej mówił mi, że macie jakieś bardzo ważne rodzinne historje do omówienia i prosił — zaśmiała się, — bym się wyniosła. Zatem dowidzenia. Pozwoli pani, że do niej zatelefonuję?
 — O, proszę bardzo…
 — Musimy bliżej się poznać!
 Ubrała się w przedpokoju i wyszła.