Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/103

 — Jestem naczelnikiem policji — zabrzmiał przyciszony głos. — Proszę otworzyć.
 Za małym człowieczkiem wślizgnął się drab z czerwonym nosem.
 — Czem mogę panom służyć?
 — O, drobiazg, — odrzekł mały człowieczek — przeprowadzamy rewizję w tej kamienicy. Jeden złoczyńca, gdzieś się ukrył i pragnąłbym zapytać, czy niema go tutaj?
 — Nie panie. Drzwi były zamknięte i nikt nie mógł wejść.
 — Jednakże, żebym miał spokojne sumienie, pan pozwoli, że osobiście przekonam się o tem?
 Andrzej zastąpił mu drogę:
 — Daruje pan, ale nie mogę się na to zgodzić
 — Dlaczego?
 Na tłustej twarzy zaigrał uśmieszek.
 — Mam u siebie kobietę… Damę z towarzystwa i — uśmiechnął się porozumiewawczo — pan zrozumie, panie naczelniku, że ja jako gentleman…
 — Niestety. Nas policję pierwej obowiązuje służba, a później dżentelmenerja. Zatem…
 — Nie, proszę pana, — zimno odparł Dowmunt — nie mogę panom pozwolić.
 Naczelnik uśmiechnął się pobłażliwie:
 — Opór władzy?
 — Nie, ale pan nie ma prawa na przeprowadzanie rewizji bez odpowiedniego rozkazu.
 Naczelnik w milczeniu wyjął z kieszeni mały arkusik papieru i podał Andrzejowi.
 — Widzi pan, że sam sobie mogę taki rozkaz podpisać.
 Schował papierek i zwrócił się do towarzysza o czerwonym nosie:
 — Zamknijcie te drzwi, klucz do kieszeni i tędy przejdziecie do kuchni. Tu taki sam rozkład mieszkania. Tam czekajcie na mnie. Pan pozwoli? — zapytał Dowmunta z przesadną grzecznością i nie czekając odpowiedzi wszedł do salonu.