Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/266

 — Ma pan tę depeszę?
 — Służę — podał telegram Dowmuntowi.
 — Psiakrew! Ależ tam są wszystkie urządzenia przeciwpożarowe! I w mieście straż ogniowa… Niech pan połączy się z Równem.
 — Próbowałem. W zarządzie elewatorów telefony nie działają.
 — No, a na poczcie nic panu nie powiedzieli?
 — Powiedzieli, że pali się od wczesnego rana.
 — O której pan rozmawiał?
 — Przed pół godziną.
 — Ha, z depeszy wynika, że podpalenie napewno… Konkurencja?
 — I ja tak myślę.
 — Psiakrew! Łotry! Ale ja tego nie puszczę płazem. Doktorze, o której mamy najbliższy pociąg do Równego?
 — Niestety o ósmej rano.
 Dowmunt nacisnął dzwonek:
 — Piotrze, proszę zejść do garażu i powiedzieć Zygmuntowi, by zaraz przygotował wóz do dalekiej podróży.
 — Jaśnie pan każe budę nastawić?
 — Wszystko jedno.
 — Ale zjesz przed drogą kolację, prawda — zakrzątnęła się Marta.
 — Dziękuję ci. Doprawdy nie mogę.
 — Zjedz, kochanie.
 Spojrzał na nią i zgodził się.
 Jedli z pośpiechem, zamieniając z Grzesiakiem urywane zdania. Marta nie siadła do stołu — przygotowywała walizkę Andrzejowi.
 Kilka minut po dziesiątej przed domem odezwał się trzykrotnie sygnał samochodu.
 Pomagała mężowi nałożyć burkę, starannie otulała szalem szyję. Z roztargnieniem obserwował jej duże, kształtne ręce, troskliwie dopinające guziki.