Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/283

nicza ręka, przez wrzucenie żelaznego łomu między tryby młyna parowego, zdemolowała całą maszynerię.
 Dowmunt zaklął.
 — Trzeba jechać.
 — Możebym ja pojechał? — zaproponował Roman.
 — Nie. Muszę sam.
 Pożegnał Martę przez telefon i w godzinę później był już na dworcu.
 W Toruniu spotkał go Tarnowicz.
 — Już od dwóch tygodni, jakieś podejrzenie typy włóczyły się koło młyna — opowiadał po drodze. — Rozstawiłem wartowników i co noc sam sprawdzałem po kilka razy, czy dobrze pilnują…
 — Widocznie, źle pan sprawdzał, — odparł Dowmunt.
 Obejrzał uszkodzene urządzenia, przesłuchał wartowników i pojechał do komisarjatu. Komisarz rozkładał ręce i zapewniał Dowmunta, że ziemię i niebo poruszy, by tylko ująć sprawców.
 — Lepiej byłoby wszakże, gdyby pan wyznaczył nagrodę.
 — Czy pan komisarz sądzi, że to pomoże?
 — Ręczyć nie mogę. W każdym razie dla policjanta zarabiającego zaledwie połowę tego, co nazywamy minimum egzystencji…
 — Czy tysiąc złotych wystarczy?
 — Proszę pana. Mówmy szczerze — komisarz przymknął drzwi. — Jeżeli sam pan powiada, że to planowa akcja konkurentów, niechże pan pomyśli, że ci ludzie mają pieniądze. No i zawsze będą gotowi dać nie tysiąc, a pięć, rozumie pan? Dlatego mojem zdaniem, albo należy wyznaczyć jakąś grubszą nagrodę, albo poprostu machnąć ręką.
 Stan finansowy „Adrolu“ nie pozwalał wszakże na żadną grubszą nagrodę i Andrzej pojechał do hotelu zgóry przygotowany na fiasco śledztwa.