Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/291

 — Janeczku — odezwała się Ewa — tak prosiłam cię, byś daleko nie odpływał.
 — Ależ, mamusiu, ja tylko wzdłuż brzegu… naprawdę tam jest tak płytko, że i kura nie utonęłaby… Mamusiu, czemu ten pan na nas tak patrzy?
 — Jaki pan?
 — Stoi za tobą i patrzy.
 — Niech patrzy. Pewno ktoś źle wychowany.
 — Ależ spójrz, mamusiu! Ten pan tak dziwnie się przygląda.
 Ewa odwróciła głowę.
 — Andrzej!
 Zerwała się z piasku i wszystka krew zbiegła jej do serca.
 Andrzej szedł już ku niej również radosny i również zmieszany. Gdyby nie głośne wiwaty podskakującego Janka, któremu tak znakomicie udała się reżyserja, czuliby się jeszcze bardzo nieswojo.
 — A co! Mówiłem, że przyjedzie! Mówiłem! — tryumfował chłopak.
 — Dziś przyjechałem.
 Wyciągnęła ku niemu rękę. Ręka drżała. Ach, cóżby dała za to, by móc mu obie zarzucić na szyję!
 — Przyjechał pan… przyjechał… — powtarzała niemal szeptem, a w głosie jej grała cała tęsknota, cała radość i cały ból.
 — Pysznie! Pysznie! — hałasował Janek — teraz dopiero będzie wspaniale!
 — Przyjechałem was odwiedzić… na jeden dzień…
 — Co? — oburzył się chłopiec. — O tem nie może być mowy! Nie puścimy pana Andrzeja i już! Prawda mamusiu?
 Usiedli na piasku i Dowmunt zaczął wypytywać, jak cię czują, czy zadowoleni są ze swego pensjonatu i czy zawarli dużo znajomości.
 Ewa wreszcie odzyskała równowagę. Tak, świenie się czują, w pensjonacie jest bardzo miło, ale jadają we