Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/37

żyć nie mógł, mając obie ręce zajęte pod obrusem. Był to mężczyzna lat około pięćdziesięciu, o czem świadczyła jego tłusta fałdzista twarz, okrągły brzuch, napęczniały pod wymiękłym gorsem koszuli i para wyłupiastych szkieł bez oprawy, za któremi pływały okrągłe rybie oczy.
 Przybycie majora sprawiło mu widoczną pzyjemność. Wyjął natychmiast ręce z pod obrusa i zawołał tubalnym głosem:
 — Major Krupski znowu na horyzoncie. „Oazo“, witaj marnotrawnego syna! Niebywała atrakcja szalonej nocy!
 Trylski był od lat redaktorem i wydawcą brukowego dziennika i tak przyzwyczaił się do robienia sensacyjnych tytułów, że mówił tytułami.
 — Serwus, Henio, — kwaśno uśmiechnął się major, — nie jestem sam. Pozowolisz, pan… pan…
 Andrzej wymienił swoje nazwisko.
 — Ha! — ryknął Trylski. — Obfite polwanie na foki. Wspaniały okaz afrykański!
 To rzekłszy wystawił na Dowmunta wskazujący palec, przy pomocy drugiego sprokurował coś w rodzaju kurka do flinty i pstryknąć palcami:
 — Pif! Paf! Celny strzał znakomitego myśliwego!
 Collen Moor zanosiła się od śmiechu.
 Niech się pan nie złości — zaświergotała do Andrzeja. — to taki kawał. Redaktorek nie mówi, że pan jest futro, tylko foka, to znaczy taki facet, co stawia kolację.
 — O, nic nie szkodzi, — skrzywił się Dowmunt, — Ale skąd pan wie, że jestem… foką… afrykańską?
 — Genjalna metoda dedukcji. Wprawne oko dziennikarza, „Goniec Stołeczny“, wszystko wie, wszystko widzi, wszystko słyszy. Przyjazd do kraju miljonera afrykańskiego wywołał w kraju zrozumiałe zainteresowanie. Informacje udzielone przez portiera hotelu „Bristol“ potwierdziły naszą sensacyjną wiadomość o pańskim zamiarze inwestowania w Polsce większych kapitałów.
 Major, który nawet nie wiedział z kim miał „oko-