Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/54

spór o interpretację jakiegoś paragrafu, czy artykułu w związku z odroczoną sesją sejmową.
 Andrzej miał wrażenie, że jest w dziewiczym lesie. To też z rozczarowaniem odłożył dzienniki, objecując sobie wszakże czytywać je codziennie. Kończył właśnie drugie śniadanie, gdy w przedpokoju zaterkotał dzwonek, a po chwili zjawił się Piotr z biletem wizytowym na tacy.
 — Alfred hr. Rzecki… jak wygląda? — zapytał Dowmunt.
 — Solidnie, proszę pana, — z respektem zapewnił Piotr. — Poprosiłem do salonu.
 — Powiedz, że zaraz służę.
 W salonie na jego spotkanie wstał wysoki starszy pan o końskiej twarzy.
 — Jestem Rzecki. Niezmiernie mi miło. Przedewszystkiem: czy nie zajmuję panu drogiego czasu?
 — Ależ, proszę pana. Nic nie robiłem.
 — Tem milej. Pozwoliłem sobie odwiedzić pana w sprawie, która — sądzę i jego zainteresuje.
 — Słucham pana.
 — Dowiedziałem się przypadkowo o pańskim powrocie do kraju i o zamiarach inwesowania większego kapitału.
 Czekał odpowiedzi, lecz, wobec milczenia Dowmunta, dodał:
 — Jeżeliby wiadomości powyższe odpowiadały prawdzie, pragnąłbym zainteresować pana pewną propozycją.
 — Owszem, — odrzekł Andrzej — mam zamiar uruchomić tu pewną sumę, jest to jednak kwestja conajmniej kilku miesięcy.
 — Ach, rozumiem. Jeszcze nie wycofał pan tej sumy z innych…
 — Bynajmniej, — zaprzeczył Dowmunt — tylko pragnę przed umieszczeniem kapitału poznać celowość lokaty, a dlatego muszę poznać rynek, co — pojmuje pan — musi pochłonąć trochę czasu.
 Rzecki uśmiechnął się potakująco.