Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/57

 — Tak? — zapytał znacząco. — A no, spróbujmy!
 Pragnął ją zaintrygować. Przecie nie wiedziała, że jest poinformowany o „eksterytorjalności“ jej sypialni. Zgodziła się z śmiechem.
 Dowmunt umyślnie kluczył. Zaglądali wszędzie, lecz wszędzie byli ludzie. Wówczas skierował się w stronę pokojów służbowych.
 — Czyżbyś chciał iść do kuchni? — zażartowała Lena.
 — Zobaczymy — odparł z żartobliwą tajemniczością.
 Raptem otworzył drzwi do łazienki i trzymając ją za rękę przeszedł do ubieralni, kierując się do znajomych drzwi, za któremi była jej sypialnia. Spodziewał się uradowanego zdumienia Leny.
 Lecz jakże się zdziwił, gdy zbladła i wyraźnie drżącym głosem zawołała:
 — Nie, nie, tam nie można, Nie można!…
 — Lena? Dlaczego?
 — Nie można, Andy!
 — Przecie to twoja sypialnia?
 — Skąd wiesz? — w oczach jej zjawił się niepokój.
 — Wiem, kochanie, bo byłem tam.
 — Ty?! Kiedy?!
 — O, już dawno. Nawet jadłem, wyobraź sobie, tam kolację. Co za profanacja, prawda?
 Lenie opadły ręce. Odstąpiła od drzwi, które zasłaniała sobą, a w jej głosie zapalił się cichy gniew
 — Kulcz cię zaprowadził?
 — Tak. Twój mąż. Ale co ci jest, Lenuś?
 — Więc… więc… widziałeś?
 — Co?
 — Ledę.
 Andrzeja nagle olśniła błyskawica odkrycia. Ależ tak! Jakże on jej mógł nie poznać. I maska! I naklejone blond włosy…
 Zdecydowanym ruchem otworzył drawi i podbiegł do obrazu.
 Jakże mógł nie poznać! To smukłe ciało, ta ciemna