Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/69

 — Owszem, zaraz będę wiedział. Pan pozwoli legitymację.
 Twarz Trylskiego oblała się purpurą.
 — Do czego dochodzi rozwydrzenie policji! Jeszcze takie czasy nie nadeszły, żeby redaktor Trylski miał się w Warszawie legitymować!
 Policjant zbladł i stanął na baczność.
 — Najmocniej przepraszam. Nie poznałem pana redaktora. Proszę o przebaczenie.
 — Ja pana zapiszę tu w notesie!
 — Uprzejmie proszę o darowanie.
 Dowmunt nacisnął starter i ruszyli, Trylski przymrużył oko i sapnął:
 — Niech zna miłosierdzie, choć zasłużył na translokację do Pińska.
 Andrzej zdziwił się. Nie wiedział, że prasa cieszy się tu taką estymą. Trylski jednak wybuchnął śmiechem i wyjaśnił, że bynajmniej, nie cała, a tylko prasa partji znajdującej się u steru władzy.
 W Wilanowie kazali sobie podać zsiadłe mleko i Andrzej zaczął wypytywać redaktora o stosunki polityczne. Trylski był w dobrym humorze i o wszystkiem mówił „z plewatielnoj toczki zrenija“.
 Jest źle, no, oczywiście źle, ale kto temu winien? Pewno wszyscy i ci z prawej, i ci z lewej, i ci z centrum. Pierwej byli u władzy ci, co twierdzili, że polityka to świństwo, a teraz są ci, co znajdują, że to fałszywa gra. A i jedni i drudzy zapominali dodać, że to kokosowy interes. Tylko trzeba umieć brać się do tego interesu.
 — No, a nadużycia? A kupczenie przekonaniami, a korupcja?
 Trylski wzruszył ramionami.
 — Humanum est. Były i będą.
 — A moralność, a etyka, przecież kiedyś się za to będzie ponosić odpowiedzialność?
 Redaktor roześmiał się serdecznie.
 — Bądźmy łagodni! Kto ma żądać sprawozdania?
 — Choćby historja, choćby przyszłe pokolenia. A