Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/76

począć. Niespodzieawany atak tej zwarjowanej dziewczyny. namiętność pocałunków,
 Już fala krwi załomotała mu w uszach, gdy nagły odruch świadomości otrzeźwił go zupełnie. Niemal przemocą oderwał ją od siebie.
 Stała chwilę, wpatrując się weń rozszerzonemi źrenicami, później rzuciła się na tapczan z cichym nerwowym śmiechem.
 — Psiakrew! — zaklęła i strzepnęła palcami.
 — Poco pani tu przyszła?! — odezwał się z wyrzutem.
 — Poto żeby pana zdobyć!… O, niech się pan nie obawia, nie chodzi mi o pańską rękę i nazwisko. Bynajmniej!
 — Panno Ireno!
 — Tak! Tak! Gwiżdżę na pana! Rozumie pan? Gwiżdżę! Mnie pan obchodzi tylko jako mężczyzna, jako samiec.
 Roześmiał się nieszczerze:
 — Pani zdaje się ma lat dziewiętnaście?
 — Tem lepiej. Moja młodość daje mi prawo wyboru kochanka. I wybrałam włanie pana. Przecie nie zaprzeczy pan, że podobam się panu, że pobudzam zmysły?
 — Panno Ireno! Jest pani młodą dziewczyną, niedoświadczoną i narwaną. Omal nie popełniła pani szaleństwa, które mogło pani zatruć całe życie. Przecie pani też chciałby wyjść za mąż…
 — Czy pan jest naiwny, — przerwała mu ze złością, — czy chce mnie pan poprostu zbyć głupim wykrętem?
 To już rozgniewało Andrzeja.
 — Cóż pani sobie wreszcie myśli! Że nie wziąłbym jednej więcej dzierlatki, która mi się rzuca na szyję? Że boję się dla siebie następstw skorzystania z jeszcze jednej okazji? Jest pani smarkata razem ze swoim snobizmem pozowania na demona. I gdyby nie zasady, które nakazują mi uszanować dom i nazwisko panny z towarzystwa, gdyby nie poprostu litość nad pani nieświadomością — no…
 — Boże! Jakiż on naiwny! Czy panu się zdaje, że jestem dziewicą? Cha, cha, cha… Nie szlachetny panie,