Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/82

 U Rzeckich bywał bardzo rzadko. Poprostu nie miał na to czasu Natomiast musiał złożyć wizytę pani Żabinie. Podczas „fajfu“ na Krakowskiem został jej przedstawiony.
 Była to czterdziestoletnia dama z czarną aksamitką na szyi, mającą za zadanie ukrywanie zwiotczałych fałd skóry. Sposób obejścia, wyniosły i serdeczny zarazem, wspaniale zakonserwowana figura, krótko obcięte całkiem siwe włosy i twarz pokryta licznemi warstwami kosmetyków — składały się na całość wyzywającą i przykrą, jak przykra jest powierzchowność każdej kobiety wstydzącej się starzeć.
 Powiedziała Dowmuntowi, że bardzo się cieszy, że go nareszcie poznała.
 — Wiele słyszałam o panu od mojej Iry i muszę pana bliżej poznać. Bardzo byłoby mi przyjemnie zobaczyć pana u siebie. Najlepiej zaraz jutro. Dobrze?
 Próbował się wykręcić, ale Żabina z taką stanowczością zapowiedziała, że czeka go jutro u siebie, że na bezapelacyjność jej tonu nie znalazł odpowiedzi.
 Nazajutrz w południe, gdy przyszła Irena, przywitał ją wymówką:
 — Ciekaw jestem poco wspomniałaś swej matce o mojej egzystencji?
 — Bo co się stało?
 — Wczoraj u Rzeckich wprost zażądała odemnie, bym jej złożył wizytę. Naraziłaś mnie na dwuznaczną sytuację.
 — Nie rozumiem.
 — No, przykro jest… Będę rozmawiał z matką córki, z którą, no, łączą mnie tak bliskie stosunki. Nie znoszę fałszywych sytuacyj.
 Irena wybuchnęła śmiechem:
 — Wcale nie fałszywa sytuacja! Cóż ty myślisz, że mama nie wie, że jestem twoją kochanką?
 Oniemiał.
 — No, nie rób takiej miny! Cóż w tem dziwnego?
 — Jakto? Skąd wie?