Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/148

 Wiedziałam dobrze, że wszelkie prośby i wykręty na nic by się nie zdały. Musiałam się zgodzić. Ogarnęło mnie tylko oburzenie na myśl, że z tej racji będę musiała stale siedzieć w domu. Przecież nie mogłam dopuścić do tego, by Robert lub jego wysłannik zjawił się tu podczas mojej nieobecności i trafił — co jest bardzo możliwe — na Jacka.
 Powiedziałam to majorowi, lecz ten mnie uspokoił:
 — Co do tego nie ma żadnych obaw. Upewniam panią, że ten, który się zgłosi, będzie doskonale poinformowany o tym, czy pani jest w domu i nawet, czy jest sama. Takich rzeczy na ślepo oni nie robią.
 Siedzieliśmy właśnie z Jackiem przy obiedzie, usiłując oboje udawać swobodnych i wesołych, gdy w przedpokoju rozległ się dzwonek. Zerwałam się jak oparzona. Ja chyba dostanę szału od tych dzwonków. Wciąż pędzę, by sama otwierać drzwi. Jacek patrzy na mnie z coraz większą podejrzliwością. Niech sobie myśli co chce.
 Tym razem była to jakaś dziewczyna, która mnie zapytała:
 — Czy to pani Renowicka?
 Gdy powiedziałam, że tak, skinęła głową i wręczyła mi niewielki pakuneczek.
 — Przysyła to pani pan major.
 Wprost z przedpokoju przeszłam do łazienki i ukryłam paczkę za wanną. Tam na pewno nigdy nikt nie zagląda.
 — Co ci jest, kochanie? — zapytał Jacek, gdy wróciłam do stołu.
 Byłam bliska płaczu. Cóż mu mogłam odpowiedzieć?
 — Każdy ma swoje zmartwienia... — szepnęłam.
 Nie wypytywał więcej. On jest taki subtelny. Przyjął aluzję i uznał za stosowne nie domagać się ode mnie wyjaśnień, skoro sam o swoim zmartwieniu nie chce ich udzielać.
 Niemal z radością dowiedziałam się, że przez całe popołudnie