Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/188

siłku kosztuje go to, że chce mi się szczerze przyznać. Wreszcie powiedział:
 — Bo widzisz, zastanawiałem się też i nad odwrotną sytuacją.
 — Jakto nad odwrotną?
 — No, na przykład, gdybyś się ty dowiedziała o mnie czegoś złego z mojej przeszłości...
 Serce uderzyło mi mocniej. Więc jednak sam uznał za swój obowiązek dotknięcie tego tematu. Postanowiłam nie wypuścić go z ręki:
 — Ach, mój drogi. Nigdy nie myślałam, że przed naszym ślubem byłeś świętoszkiem. Jestem przekonana, że jak ogromna większość mężczyzn miałeś sporo przygód i na pewno nie jeden poważniejszy romans. Ale nie mam ci tego za złe.
 Jacek przygryzł wargi:
 — Ach, pod tym względem oczywiście. Myślałem wszakże o czymś innym. Myślałem jakbyś przyjęła wiadomość o tym, że kiedyś popełniłem jakiś czyn nieetyczny.
 — To zależy jakiego rodzaju — zauważyłam bez nacisku.
 — Nie chodzi o rodzaj.
 — Mnie owszem. Powiedzmy, inaczej oceniłabym fakt że kogoś zabiłeś w gniewie, a inaczej, żeś okradł kogo, lub na przykład, żeś był na utrzymaniu u jakiejś starej baby. Co innego obrabować bank, a co innego uwieść dziewczynę i porzucić ją z dzieckiem. Nie mówię o wielkości zbrodni, lecz o rodzaju jej smaku. Chcę żebyś mnie dobrze zrozumiał. Są takie postępki, które na zawsze zmieniłyby ciebie w moich oczach. Są takie, które umiałabym odczuć i przebaczyć.
 Jacek nie patrząc na mnie zapytał:
 — Jak dzielisz je na te dwie kategorie?
 Zamyśliłam się i powiedziałam po dłuższej pauzie:
 — Sądzę, że umiałabym przejść do porządku dziennego nad czynem nieetycznym popełnionym pod wpływem jakichś uczuć.