Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/204

na, że bez chwili wahania da ile będzie mógł, byle tylko zatuszować tę ohydną sprawę.
 Jacek przez kilka minut siedział w milczeniu:
 — Może i masz słuszność — odezwał się wreszcie, — Zastanowię się nad tym. Na szczęście nic nie nagli.
 Oburzyłam się:
 — Jak to nic nie nagli?! A czy ty myślisz, że to jest wielka dla mnie rozkosz żyć w takiej atmosferze? W ciągłym oczekiwaniu awantury?!
 Jacek uśmiechnął się blado:
 — I dla mnie to nie jest rozkoszą. Gdybyś mogła wiedzieć, jak przygniatająco ciężkie były dla mnie te długie tygodnie... Nie mówiłem ci o tym, gdyż miałem nadzieję, że uda mi się prędzej tę rzecz załatwić. Teraz jednak uznałem za konieczne wyznanie ci prawdy. Jestem już taki zmęczony.... Chciałem twej rady i dziękuję ci za nią. Jesteś bardzo dobra dla mnie, chociaż sądzisz, że na to nie zasługuję.
 Wstał i dodał:
 — Postąpisz, jak będziesz uważała za stosowne. Pamiętaj tylko o jednym, że powierzenie tej tajemnicy komukolwiek równałoby się ogłoszeniu jej całemu miastu.
 — Nie obawiaj się. Rozumiem to sama.
 — Gdyby to było możliwe, należałoby przede wszystkim zwrócić się o pomoc do twego ojca. On, jako znakomity prawnik, może umiałby znaleźć jakieś wyjście.
 — Tak — przyznałam. — Ale pogrzebałoby cię to w jego oczach na zawsze.
 — Wiedziałem o tym. I dlatego jesteś jedyną istotą, której się zwierzyłem.
 — Szkoda, że nie przed trzema laty — odpowiedziałam najchłodniej jak umiałam.
 Nic nie zostało z jego zwykłej swobody. Czułam, że nie od-