Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/227

 — Gdybyś o tym wiedział?...
 Zrobiłam mu miejsce obok siebie. Gdy już konie ruszyły, powiedział z emfazą:
 — Gdybym o tym wiedział, nie przeklinałbym tak swego lekarza za to, że mnie tu wysłał. Czy... jesteś sama?
 — Tak, Jacek siedzi w Warszawie. A ty?...
 — Ja?... — przeraził się. — A z kimże mógłbym tu być?!
 Zaśmiałam się:
 — No, mój drogi Romku. Przecież nie będziesz we mnie wmawiał, że wiecznie żyjesz w celibacie.
 Odwrócił głowę. Te wszystkie kwestie ogromnie go peszą. Czasami chce mi się śmiać na myśl, że ten chłopak w ogóle nie wie jeszcze, co to jest kobieta. Co prawda może być to zupełnie interesujące. Wyobrażam sobie jego zachowanie się w takich okolicznościach. Wszystkie panie oglądają się za naszymi sankami. Nie dziwię im się. Romek musi podobać się każdej. To zabawne. Na pewno niejedna go atakuje. A ten biedak broni się jak lew.
 — Nie stronię od ludzi, — powiedział po długim namyśle.
 — Tylko od płci odmiennej?...
 Spojrzał na mnie surowo i oznajmił mi tonem wyroku sądowego:
 — Zmieniłaś się bardzo.
 — Na niekorzyść?
 Odwrócił głowę i niemal gniewnie powiedział:
 — Tak.
 To wszystko zaczynało mnie bawić.
 — Czy zbrzydłam?
 — Nie o tym mówię.
 — Przytyłam?
 — Ach, nie. Udajesz, że mnie nie rozumiesz. W twoim sposobie bycia... Inaczej patrzysz na życie niż dawniej, niż wtedy, gdy...