Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/230

 — Nudne? — zdziwił się. — Wcale się nie nudzę.
 — Bierzesz je zbyt poważnie.
 — Tak, jak na to zasługuje.
 — Wcale nie zasługuje. Otóż to właśnie, że nie zasługuje. Czy ty, na przykład, wiesz, co to jest przygoda?
 Wzruszył ramionami:
 — Miałem wiele przygód.
 — Wątpię. W każdym razie nie zrobiłeś na pewno nic, by na nie się narazić. Wszystko u ciebie musi być uplanowane i przygotowane. Przynajmniej to, co jest świadome. Jakaś mordercza konsekwencja.
 — Nie rozumiem ciebie.
 — To bardzo proste. Zawsze wiesz, co zrobisz. Wiesz, co i dlaczego.
 — Sądzę, że każdy człowiek wie, co i dlaczego robi.
 — Bynajmniej. Ten, kto zna urok życia, lubi czuć się jak łódź bez steru na falach.
 — Ooooo... Niesiona w dowolnym kierunku?!
 — Nie. Ogólny kierunek możemy jej nadawać. Ale pewne dywagacje są czymś koniecznym, co chroni nas przed nudą.
 Romek przygryzł dolną wargę. To jeszcze bardziej podkreśliło w jego twarzy rys zaciętości:
 — Bardzo cię przepraszam, Haneczko, że nie umiem być zabawnym towarzyszem — powiedział. — Przepraszam, że cię nudziłem. Jeżeli pozwolisz, tu wysiądę. Właśnie u tego fotografa mam coś do załatwienia.
 Zaśmiałam się:
 — Nieprawda. Nic nie masz do załatwienia i wcale nie jesteś nudny. A raczej twój rodzaj nudy jest zupełnie zabawny.
 Spojrzał na mnie prawie z nienawiścią:
 — Masz dość oryginalny słownik.
 — Dziękuję za komplement.
 — To wcale nie miał być komplement. Wręcz przeciwnie.