Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/231

Cóż to za dziwny sposób dzielenia ludzi na takie dwie kategorie, jak: nudny i zabawny.
 — A jakież są inne kategorie?
 — Mój Boże. Wartościowy, próżny, właściwy, etyczny... Tysiące określeń.
 Uczułam się z lekka dotknięta tą uwagą:
 — Czyli chcesz przez to powiedzieć, że kategorie mego rozumowania są płytkie?
 — Chcę przez to powiedzieć, że nie zadajesz sobie trudu, by ujmować głębiej zagadnienia.
 Zmierzyłam go ironicznym spojrzeniem:
 — Zagadnienia?... Czy naprawdę sądzisz, że jesteś dla mnie zagadnieniem?
 Zaczerwienił się bardzo i mruknął:
 — Nie mówiłem o sobie.
 — Ale ja mówiłam o tobie. Bardzo cię lubię, mój drogi, nie ukrywam zresztą tego, ale nie jesteś dla mnie żadnym zagadnieniem. Widzę cię na wylot. Znam cię doskonale...
 — Może zanadto jesteś pewna swego sądu.
 — Wcale nie zanadto. Ty jesteś całkowicie zrobiony z jednego materiału. Jeżeli były w tobie jakieś domieszki, postarałeś się je usunąć.
 Zamyślił się i nic nie mówił. Odezwał się dopiero po dłuższej pauzie:
 — Nie wiem. Może i masz rację. W takim razie rzeczywiście muszę cię nudzić.
 — Ależ wcale nie — zaprotestowałam. — Chciałabym tylko, byś się trochę zmienił.
 Spojrzał na mnie wystraszonymi oczyma:
 — Bym się zmienił?
 — Och, jesteś nieludzko poważny. Czyś ty nigdy nie zrobił żadnego głupstwa?
 Zastanowił się i odpowiedział: