Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/251

 — Nie ma mowy o żadnej przyjaźni.
 — Ach, więc wszystko jedno jak to nazwiesz. Powiedzmy — liaison.
 — Tym bardziej nie.
 Uśmiechnęłam się pojednawczo:
 — Dajmy spokój temu tematowi. Drażni cię, a zresztą to nawet niedelikatnie z mojej strony, że się w to wtrącam. Po prostu zaciekawiła mnie ta sprawa dlatego...
 — Na miły Bóg! Tu nie ma żadnej sprawy. Poznałem tę panią i od czasu do czasu robimy wycieczki narciarskie. To wszystko.
 — Chętnie ci wierzę, Romku. Chociaż ta pani w nieco inny sposób mówiła o tobie.
 — Za to, co ktoś o mnie mówi, nie mogę ponosić odpowiedzialności.
 — Och, co za mocne słowo — zaśmiałam się. — Aż odpowiedzialność! Sądzę, że nie pochlebiłoby to miss Normann, że tak gwałtownie i rozpaczliwie wypierasz się jej, jak ducha złego. Osobiście uważam, że jest to naprawdę czarująca i bardzo przystojna osóbka. Wiem jeszcze jedno: że jest bardzo bogata. Cóż byłoby dziwnego, gdyby młody człowiek w twoim wieku zainteresował się taką kobietą.
 — Zapewne. Nie byłoby w tym nic dziwnego. Ale ja się nią nie interesuję. Nie jestem stworzony do żadnych flirtów. I sama najlepiej wiesz, dlaczego...
 — Ja?... Pojęcia nie mam.
 Opuścił powieki i powiedział:
 — Gdybym ci tego nawet nigdy nie mówił i tak musiałabyś wiedzieć.
 Przynieśli właśnie kawę i z konieczności musieliśmy przerwać rozmowę. Po wyjściu pokojowej powiedziałam:
 — Wiem, co chcesz mi dać do zrozumienia. Twierdzisz, że mnie kochasz. Długo zastanawiałam się nad tym. I wiesz, do