Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/271

straszony, gdyż opowiadał mi nudne rzeczy o Rosji, i tamtejszych stosunkach.
 Toto widocznie rozmyślnie usiadł plecami do sali. Ciekawa jestem w jaki sposób on im tłumaczy, że nie jesteśmy razem. Na pewno wymyślił jakieś bardzo głupie kłamstwo. Mniejsza zresztą o to. Wróciłam do siebie. Byłam bliska płaczu. Coś niedobrze jest z moimi nerwami. Nie mam się czemu dziwić co prawda. Każda inna kobieta na moim miejscu po tylu przeżyciach dostałaby pomieszania zmysłów. A tu jeszcze ten Toto.
 Wreszcie o piątej raczył do mnie zatelefonować.
 — Czym mogę służyć? — zapytałam zupełnie spokojnie.
 — Czy mogę wstąpić do ciebie na chwilę? Chciałbym z tobą pomówić.
 — O czym? — powiedziałam takim tonem, że musiał przyjąć to jako stwierdzenie faktu, że zupełnie nie mamy o czym ze sobą mówić. Zamilkł też na chwilę, a później odezwał się niepewnie:
 — No, przecież w jakiś sposób musimy się porozumieć. Już wprost dlatego, by nie wyglądało to dziko. Ze względu na ludzi.
 — Więc dobrze — zgodziłam się. — Pod jednym wszakże warunkiem...
 — Mianowicie?...
 — Obiecasz mi, że nie będziemy mówili o niczym innym, jak tylko właśnie o formie zakończenia naszej przyjaźni.
 — Przyrzekam ci to.
 W pięć minut później przyszedł. Po raz pierwszy przyjrzałam mu się zupełnie obiektywnie. Wprost pojąć nie umiem, jak mogłam mieć z nim coś wspólnego. On jest po prostu wulgarny. Oczywiście na pewnym poziomie. Ale wulgarny. Superkoncentrat pospolitości. Mógłby służyć jako foremka do fabrykowania takich właśnie ludzi jak on, pozbawionych jakiejkolwiek we-