Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/298

 Chrząknął rozpaczliwie i zdawało mu się, że trafił na świetny pomysł:
 — Bo wiesz, możliwe też jest, że wpadnie tu do mnie cała hałastra moich przyjaciół klubowych, którzy zechcą opowiedzieć mi jakieś nowe kawały. Nawet dzwonił Zulek Tyszkiewicz...
 — Tak? Bardzo chętnie go zobaczę.
 Dobrze wymierzyłam i nieomylnie trafiłam. Jeżeli z rana przysłała mu kwiaty, na pewno zapowiedziała swoje przyjście na popołudnie. Zachowywałam się w ten sposób, że Toto w żadnym razie nie mógł mnie podejrzewać o nic.
 — Jesteś wyjątkowo dobra dla mnie — sapnął. — To naprawdę czarujące z twojej strony... Sama wiesz najlepiej, że z nikim się tak cudownie nie czuję, jak z tobą...
 Szukał gorączkowo jakiejś nowej przeszkody, tym samym utwierdzając mnie w przekonaniu, że umówił się z miss Normann, jak dwa a dwa cztery. Nie pozostawało mi teraz nic innego, jak upewnić go, że nie przyjdę:
 — Ach, prawda — zawołałam. — Na śmierć zapomniałam, że muszę dziś być u rodziców. Obiecałam solennie. Ojciec w jakichś sprawach wyjeżdża za granicę i muszę się z nim pożegnać. Chyba nie będziesz o to się gniewał na mnie?
 Toto zrobił przesadnie smutną minę:
 — Serio? Musisz koniecznie być u rodziców?
 — Koniecznie.
 — Zmartwiłaś mnie tym okropnie. To pech, że nie mam tu w pokoju telefonu. Moglibyśmy chociaż telefonicznie pomówić, Ale możebyś wieczorkiem, tak po ósmej, znalazła czas?
 Zaprzeczyłam stanowczo:
 — Nie, nie. O tej porze, to już nie będzie wypadało.
 — Bardzo żałuję.
 — Zobaczymy się jutro.
 Zrobił do mnie słodkie oczy:
 — Ale jutro za to wcześniej przyjdziesz?