Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/308

młodzieńca, typ skandynawski: szczupły, blondyn o pogodnych, niebieskich oczach i wyrazistych zmysłowych ustach. Ubrany był doskonale, a jego formy nie pozostawiały nic do życzenia. Ogarnął mnie zaciekawionym spojrzeniem i zapytał:
 — Pani Renowicka, nieprawdaż? Pani pozwoli, że się przedstawię: van Hobben.
 — Gdzieś już słyszałam to nazwisko — powiedziałam, gdyż istotnie tkwiło w mojej pamięci.
 — To bardzo możliwe, proszę pani, jeżeli bywała pani we Flandrii.
 — Ach, tak — rozjaśniło mi się w głowie. — Naturalnie. Zamek Hobben. Śliczny, średniowieczny zamek.
 Młody człowiek pochylił głowę:
 — Był kiedyś siedzibą moich przodków.
 Na pewno nie kłamał. Każdy szczegół jego powierzchowności, każdy ruch, a nawet sposób mówienia zdradzały dobrą rasę. Przysunął mi fotel. Siadając, zapytałam:
 — A teraz ma pan biuro detektywów?... Czy to dla sportu?...
 Zaśmiał się swobodnie:
 — Gdzież tam, proszę pani. Jestem zaledwie jednym z pracowników tego biura. A jeżeli chodzi o ustosunkowanie się do moich zajęć... zapewne, pod niektórymi względami zadecydowała o tym żyłka sportowa.
 — Pan jest jeszcze bardzo młody — zauważyłam. Rzeczywiście wyglądał najwyżej na lat dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy. Gdyby nie usta, które chwilami układały się w smutny i sarkastyczny jakby uśmiech, pomyślałabym, że mam przed sobą niedowarzonego studencika.
 — Niezawsze jest to równoznaczne z brakiem doświadczenia — powiedział znacząco.
 Widocznie jednak moja uwaga sprawiła mu przykrość, gdyż