Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/338

 — Proszę zaraz wysłać tę depeszę.
 Następnie na dole zapanowała cisza.
 Odłożyłam słuchawki i powtórzyłam panu Fredowi wszystko, co słyszałam, dodając:
 — To bardzo prawdopodobne, że ona zajmuje się przemycaniem narkotyków.
 — Nie jestem jeszcze zupełnie o tym przekonany — odpowiedział po chwili wahania — mam jednak nadzieję, że wkrótce zdobędziemy konkretniejsze wiadomości.
 — Dzięki pańskiemu świetnemu pomysłowi z tym aparatem. Co za znakomity wynalazek! Słyszy się nie tylko każde słowo, ale każdy szelest.
 Skinął głową:
 — Zastosowałem wzmacniacz dźwięków własnego pomysłu. Najważniejsze jest jednak to, że moja sąsiadka z dołu widocznie nie podejrzewa wcale istnienia tego podsłuchu. W przeciwnym razie byłaby ostrożniejsza w telefonicznej rozmowie.
 — Czy było w niej aż coś tak ważnego? — zaciekawiłam się.
 — Oczywiście. Ta pani podaje się przecież za turystkę. Tymczasem wiemy już teraz, że ma jakieś kontakty i że zajmuje się jakimiś sprawami, nie mającymi z turystyką nic wspólnego.
 Zapisał sobie coś w notesie i powiedział:
 — Dziś miss Normann otrzymała dwa listy. Gdy wyjdzie, zajrzę znowu do jej pokoju. Przypuszczam jednak, że listy niszczy natychmiast po przeczytaniu. Ale zastanawiałem się nad pani sytuacją i doszedłem do pewnych wniosków. Otóż wydaje mi się sprawą bardzo skomplikowaną cała historia małżeństwa między mężem pani, a tą damą. Zwłaszcza pojąć nie mogę dlaczego nowojorski adwokat nie umie odszukać tego urzędu stanu cywilnego, gdzie małżeństwo zostało zawarte. O ile wiem, pod tym względem w Ameryce panują wzorowe porządki. Obawiam się, że w tym właśnie punkcie tkwi jakaś zagadka.
 — Jakieś nowe niebezpieczeństwo?