Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/349

 — Bardzo dziękuję pani. Nie będę pił.
 — Jak pan chce, — zgodziła się prawie wesoło. — Sądziłam, że lepiej nam pójdzie rozmowa. Otóż widzi pan, są... istnieją pewne warunki... pod którymi zgodziłabym się uwolnić pana od mojej osoby. Niech pan mnie tylko wysłucha spokojnie.
 — Zgóry mówię pani, że zgodzę się na wszystkie warunki, które nie będą dotyczyły czci mojej żony, ani mego honoru.
 — Tak?... Tym lepiej. No widzi pan. Mam nadzieję, że dojdziemy do porozumienia.
 — Niczego bardziej nie pragnę.
 Zaległa cisza. Widocznie miss Normann zastanawiała się nad formą sprecyzowania swoich warunków. Odezwała się po dłuższej dopiero chwili:
 — Pewnym moim znajomym zależy bardzo na zapoznaniu się z treścią niektórych dokumentów i pan mógłby mi to ułatwić.
 — O jakich dokumentach pani mówi?
 — Pan z racji swego stanowiska ma dostęp do tych właśnie papierów.
 Zniżyła głos:
 — Są bardzo dobrze strzeżone, a pan ma szczęście, że przy ich pomocy zupełnie niedużym wysiłkiem zdoła się pan uwolnić od mojej osoby, i od wszystkich konsekwencji pańskiej bigamii. Ma pan szczęście, że właśnie na tych dokumentach tak bardzo komuś zależy. Za tę cenę odzyska pan spokój i rodzinne szczęście, przy czym nikt nie dowie się nigdy, że to pan ułatwił mi zapoznanie się z treścią owych umów.
 — O jakich umowach pani mówi? — zapytał Jacek przestraszonym głosem.
 — Niech pan mnie wysłucha do końca. W ciągu ostatnich kilku miesięcy między Polską a innymi państwami prowadzone były pertraktacje, w których wyniku zawarte zostały pewne porozumienia.