Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/62

wać, że nie umie po polsku. Niech stryj wierzy w moje przeczucia.
 Zaśmiał się:
 — W każdym razie wezmę je pod uwagę, moja mała. To co wiem o niej dotychczas, nie zdaje się jednak twoich przeczuć potwierdzać. Zrobię wszystko...
 Nasza rozmowa została nagle przerwana. Włączyła się stacja międzymiastowa i zapowiedziała Paryż.
 Więc jednak pojechał do Paryża!
 Po kilku „hallo — hallo“ — usłyszałam Jacka. Zapytał najpierw jak się czuję, później powiedział, że tęskni za mną i że przez cały czas był bardzo zajęty, zapowiedział, że ważne sprawy zatrzymają go jeszcze na dni kilka w Paryżu. Dotychczas jego telefon nie różnił się niczym od zwykłych. Ale zaraz później zapytał:
 — Cóż tam u ciebie, Haneczko, nic nowego nie zaszło?
 — Nic. A cóż by mogło zajść?
 Zawahał się przez ułamek sekundy i odpowiedział:
 — No, to w porządku. Bądź zdrowa, pamiętaj o mnie i nie myśl o mnie źle w żadnym wypadku.
 To już było aż nazbyt wyraźne.
 — Dlaczego miałabym o tobie myśleć źle?... I w jakim wypadku?...
 Zmieszał się trochę. Jego głos zabrzmiał niepewnie:
 — No, może sądzisz, że ja tu sobie bawię się i dlatego odkładam powrót.
 — Wcale tak nie sądzę — odpowiedziałam, skandując słowa.
 To musiało go zastanowić, ale odezwał się swobodnie:
 — Jesteś najcudowniejszą żoną na świecie. I wierz mi, pracuję jak koń od rana do wieczora. Do widzenia, kochana. I ukłony od wszystkich znajomych. Pa, pa.
 — Do widzenia, Jacku. Dziękuję ci.