Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/117

 — To dobrze... Wybacz, Bohdanie, moją niewiarę, ale jest ona silniejsza odemnie, jeżeli nawet...
 Urwał, bo wrócił doktór Kunoki i oznajmił, że podają do stołu.
 Od ubrania Japańczyka zaleciał zapach chloroformu i Drucki przez asocjację przypomniał sobie koty.
 Rozejrzał się. Nie było ich w hallu.
 — A gdzież ta kocia menażerja? — zapytał zdziwiony.
 — Zdaje się, że na spacerze — wymijająco odpowiedział profesor.
 Drucki roześmiał się:
 — Ja mam lepszą! Jeżeli namówię was, panowie, do spędzenia wieczoru u mnie w „Argentynie“, pokażę wam autentyczną kocią muzykę.
 — Orkiestra naśladuje koty? — zapytał Brunicki, wskazując gościowi miejsce przy stole.
 — Nie, publiczność. Cała publiczność miauczy.
 — To może i nam kazałbyś miauczeć? — spróbował żartować profesor.
 Japończyk posypał solą kawałek chleba i powiedział z przekonaniem:
 — Pan Winkler powinien to zrobić.
 Widząc zdziwione wzniesienie brwi profesora doktór Kunoki dodał:
 — Rzeczywiście, profesorze, powinien pan dać się namówić przyjacielowi. To jest konieczne dla pańskiego zdrowia. Gdybym wychodził z domu, chętniebym panom towarzyszył.
 — Zobaczymy — uśmiechnął się Brunicki — może wybiorę się.
 — A dlaczego, doktorze, nie wychodzi pan z domu?
 Japończyk zamienił spojrzenie z profesorem i odezwał się innym tonem:
 — Widzi pan... Nie chcę afiszować swojej obecności w Warszawie... Nawet prosiłbym pana, by pan