Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/129

 — Pragnąłbym, by nie straciły świeżości do czasu, gdy będę miał możność zastąpić je innemi.
 — Zbyt wiele wymaga pan od kwiatów — spojrzała mu śmiało w oczy — chociaż lubię róże i zapewniam pana, że dołożę wszelkich starań, by przetrwały jak najdłużej.
 — Źle mnie pani zrozumiała — zaoponował — Ja wołałbym, by zwiędły do jutrzejszego wieczoru.
 — Nie ma pan współczucia dla kwiatów — udawała, że nie zorjentowała się w jego intencjach.
 — Cóż robić — westchnął z komiczna skruchą — jestem egoistą.
 Czuchnowski poczerwieniał i zapytał:
 — Jak to mamy rozumieć?
 Zanim Drucki zdążył otworzyć usta, Alicja wyjaśniła:
 — Dyrektor Winkler dba bardziej o frekwencję publiczności, niż o życie róż.
 — Che... che — z dowcipną miną wtrącił Łęczycki, obierając banana — nie czas żałować róż, kiedy, panie drogi, lasy płoną.
 Powiedział to ni w pięć, ni w dziewięć, sądząc, że robi dobry dowcip, lecz Alicja niewiadomo dlaczego zmieszała się i zapytała:
 — Czy urządzi nam pan dzisiaj kocią muzykę?...
 — Nie — z tajemniczem podniesieniem brwi odpowiedział Drucki — na dziś mam coś nowego.
 — O! Znowu coś nowego? Więc też i nie rebusy muzyczne?
 — Nie.
 — Niechże nam pan wyjawi tę tajemnicę. Musi pan uwzlędnić to, że jako kobieta, jestem zaciekawiona.
 — Więc dobrze, ale powiem to tylko pani. Panowie będą cierpliwsi.
 Pochylił się do ucha Alicji, lecz Czuchnowski zawołał: