Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/141

 — Ej, Jack — powiedział cicho — niechże pana wszyscy djabli wezmą.
 Załkind zaśmiał się:
 — Cooo!...
 W głosie jego zabrzmiała duma, że ma oto kobietę taką, jakiej drugiej nie znajdziesz na świecie.
 Luba była w bajecznem usposobieniu. Obecność tych dwóch mężczyzn i jakich mężczyzn, którzy obaj jej pożądali i których obu pożądała ona, napełniała jej serce tak dziwnem i tak mocnem uczuciem. Czuła swoją kobiecość każdym nerwem, promieniowała nią i wiedziała, że jest piękna, jak nigdy.
 Przy obiedzie pili dużo wina. Bawili się świetnie. Tylko Tonia siedziała cicha i zgaszona.
 Przytłaczał ją urok Luby, którą teraz prawe nienawidziła.
 Po obiedzie Załkind puścił gramofon.
 — Dziś wieczorem — powiedział — będzie orkiestra.
 — Nam wystarczy gramofon — zawołała Luba i pociągnęła Druckiego na środek pokoju.
 Tańczył z nią, później z Tonią i znowu z Lubą.
 — Kapitanie — mówiła mu Luba do ucha — może to jest bardzo bezwstydne, co powiem, ale muszę. Czy wie pan kiedy czułabym się zupełnie szczęśliwa?
 — No?
 — Kiedy mogłabym mieć was obu. Borysa i pana. Obu.
 Ocierała się oń całem ciałem i Druckiemu kręciło się w głowie.
 — Luba, dość... To już nad moje siły...
 Tonia wyszła razem z Druckim.
 — Czy może mnie pan odwieźć do domu? — zapytała.
 — Ależ z przyjemnością.
 Gdy usiedli w taksówce, Tonia wtuliła się w kąt i milczała.
 — Co pani jest? — zapytał Drucki.