Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/147

 Kazia z wdziękiem skinęła głową i wyciągnęła błyszczącą od bransolet rękę.
 Brunicki, nie mając drogi do odwrotu, przywitał się z nią i wskazał jej fotel:
 — Proszę bardzo.
 — Ach — zwróciła się doń Kazia — bardzo mi miło. Co to? Panowie piją koktajl „Muza“?
 — Nie, proszę pani, to „Boul-boul“ — z powagą odpowiedział profesor.
 Panna Kazia też chciała „Boul-boul“, a Drucki, który niecierpliwie zerkał ku loży Nr. 9, nareszcie mógł wstać.
 — Przyjdę za chwilę — przeprosił.
 Poszedł do gabinetu i kazał zawołać kwiaciarkę. Poklepał po policzku Tecię, przepisującą rachunki i gdy kwiaciarka weszła, zawołał:
 — Ma pani coś dla „dziewiątki“?
 Dziewczyna zrobiła dowcipną minkę:
 — Już zaniosłam, panie dyrektorze.
 — Co? Już?...
 — Myślałam, że pan dyrektor i tak...
 — Bardzo ci mała, dziękuję. Jesteś prawie tak domyślna, jak ładna.
 Dziewczyna bezczelnie patrzyła mu w oczy.
 — A chociaż wybrałaś coś lepszego? — zapytał.
 — Najlepsze — powiedziała, nie spuszczając oczu.
 — Ach, ty szelmo! — nie wytrzymał Drucki, przyciągnął ją ku sobie, pocałował w usta i pędem wybiegł na korytarz.
 Tecia obrzuciła kwiaciarkę lekceważącem spojrzeniem:
 — Dlaczego to do „dziewiątej“ miała pani wybrać najlepsze kwiaty?
 Kwiaciarka wydęła wargi:
 — Nie pani babski interes. Jeszcze mi się każda wtrącać będzie.
 — Można chyba grzeczniej — zaczerwieniła się panna Tecia.