Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/157

 — Pan jest niepodobny do wielu swoich rodaków. Ameryka nie zdołała wywrzeć na panu swego okropnego standartowego piętna.
 — Jestem z całego świata — powiedział przed siebie.
 — Dużo pan podróżował?
 — Dużo.
 — No niechże pan coś o tem powie — zawołała niecierpliwie.
 — Nie. I panią i mnie teraz inne sprawy zajmują. Chyba nie zależy pani, bym ją... bawił?
 — Nie.
 — Pani jest prokuratorem.
 — Podprokuratorem.
 — Dlaczego pani tak przykry zawód obrała?
 — Zależy panu na odpowiedzi?
 — Tak.
 — Więc... z zemsty.
 — Z zemsty? Nad kim pani się mści?
 — Na... sobie... Zresztą, czy to nie wszystko jedno. Wymagałoby to długich komentarzy.
 — Dobrze. Opowie mi to pani jutro.
 — Ani jutro, ani pojutrze... Nigdy. Nie zobaczymy się więcej.
 Spojrzał na nią surowo:
 — Nieprawda — powiedział twardo.
 Alicji serce uderzyło mocniej. Oczywiście nieprawda! Zobaczą się jutro, pojutrze i następnego dnia i codzień...
 — Prawda — odezwała się spokojnie — nie przyjdę więcej do „Argentyny“.
 — Ależ to nonsens! — oburzył się, — przecie pani sama będzie tego żałowała!
 Odwróciła głowę.
 — Czyż nie, czyż nie? — nalegał.
 — To jest obojętne — powiedziała zimno.
 Nagłym ruchem chwycił ją pod rękę: