Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/175

bie czeka, bo cię ostrzegałem. Kasjer wypłaci ci należną gażę i dowidzenia.
 — Daruj! Daruj! Niech pan dyrektor daruje! Przysięgam, że już nigdy, nigdy!...
 Rzuciła się przed biurkiem, ona którem siedział, na kolana.
 — Wstań, bo mnie nie rozczulisz, a kolana cię zabolą. Powiedziałem i rzecz skończona.
 — Ten jeden raz — szlochała — ostatni raz... Boże, Boże! i to przez takie ścierwo, przez taką małpę!... Ja przysięgam!....
 — Przysięgasz, a wymyślasz dalej, nic ci nie wierzę...
 — Już nie będę, przysięgam, że nie będę, daruj, przebacz, ja tak strasznie ciebie kocham... Już tej bezczelnej małpy palcem nie tknę...
 Drucki zerwał się i podszedł do okna. Musiał ukryć twarz, gdyż śmiech go poprostu dusił.
 Wreszcie zdołał się opanować i powiedział:
 — No dobrze może ci i daruję, ale pod warunkiem... Czekaj że!
 Dziewczyna rzuciła się nań i zaczęła go całować:
 — O, jakiś ty dobry, jaki kochany, jaki jedyny...
 — Dajże spokój — odsunął ją lekko, lecz stanowczo — wysłuchaj najpierw co ci powiem. Może wówczas będziesz wolała odejść.
 — Napewno nie — potrząsnęła głową.
 — Więc słuchaj. Zostawię cię pod następującemi warunkami: popierwsze zaraz jutro podejdziesz do panny Teci i przeprosisz ją, a to...
 — Niech tam, dobrze...
 — Czekaj. Przeprosisz w ten sposób, że ją pocałujesz w rękę.
 — Ja? Tę cholerę?
 — Ty ją.
 Dziewczyna spojrzała ponuro w podłogę i odpowiedziała:
 — Niech tam.