Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/188

 — To pewnie Bauman kupił — domyśliła się Luba.
 — Nie.
 — Kapitanie!
 — Tak — kiwnął głową — to jest właśnie ten nabytek, który chciałem pani pokazać.
 — Cudowny!
 — A zobaczy pani, jak chodzi!
 Otworzył drzwiczki, pomógł jej wsiąść i sam zajął miejsce przy kierownicy.
 — Jaka to marka? — zapytała Luba.
 — „Fould“. Sześć cylinderków.
 — Musiał kosztować ładne pieniądze.
 — Znacznie taniej — zaśmiał się Drucki — niż wygląda.
 Pojechali do Wilanowa.
 Za miastem wiosna już była w pełni.
 Rozorana ziemia pachniała mocnym, intensywnym zapachem, przydrożne rowy zieleniły się runią. Drzewa pokryte były pierwszym, drobniutkim liściem.
 W Wilanowie pili mleko i jedli czarny, miodem pachnący razowiec.
 Wracali do Warszawy w doskonałych humorach.
 Wóz istotnie szedł doskonale, chociaż Drucki zauważył, że trzeba będzie podkręcić amortyzatory przy resorach.
 Odwiózł Lubę do domu i wrócił do hotelu.
 — Jest list do pana dyrektora — zatrzymał go portjer.
 W białej kopercie była tylko krótka kartka, pisana na maszynie:
 „Czekam koniecznie dziś wieczorem — K.”
 — A no, przyszło — westchnął Drucki.
 Punktualnie o ósmej był już na Żoliborzu. Brunicki czekał nań w hallu.
 — Jestem — powiedział Drucki.
 — Dziękuję ci — wskazał mu fotel profesor — czy zniszczyłeś moją kartkę?