Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/221

 — Nie będę się odzywał do ciebie, Karolu, póki ta rzecz nie skończy się.
 — Jakie przewidujesz zakończenie?
 — Jestem niewinny. Podłożono mi, widocznie przez zemstę, tę morfinę.
 — I ja tak myślałem — powiedział profesor — Może potrzebujesz pieniędzy?
 — Nie, dziękuję ci.
 — Więc życzę ci powodzenia.
 — Servus.
 Położył słuchawkę.
 Długo jeszcze rozmawiał z Lubą i z Borysem o swojej sprawie i o szkodach, jakie cała awantura wyrządzi „Argentynie”.
 — Obawiam się, że publiczność przestanie chodzić — martwił się Załkind.
 — A ja nie przypuszczam. Ci goście, co mnie znają, nie powinni uwierzyć w moją winę.
 — Naturalnie! — zawołała Luba.
 W hotelu portjer i cała służba przyjęli Druckiego z dość chłodną rezerwą.
 Kończył właśnie przebieranie się, gdy przyszedł doń dyrektor hotelu.
 — Strasznie przykra historja — zaczął.
 — Przykra — wzruszył ramionami Drucki, — ale skończy się dobrze.
 — Ja też tak sądziłem — powiedział dyrektor z miną świadczącą, że wcale tak nie sądził.
 — Czemże mogę panu służyć?
 — Ja... tego... przyszedłem — jąkał się dyrektor — zapytać, czy szanowny pan nadal zatrzyma swój numer?...
 Drucki wyprostował się i prosto spojrzał mu w oczy:
 — Zatrzymam.
 — A, no tak... Bo myślałem..
 — Nie dogadza to może panu? — zapytał z groźbą w głosie.