Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/251

bodaj setna część miligrama morfiny, płyn nabierze natychmiast jaskrawej barwy szafirowej.
 Wszystkich oczy zawisły na probówce.
 Chemik, nie spiesząc się, odkorkował flakon z rdzawym płynem.
 Jedna kropla zawisła na brzeżku i wpadła do probówki, druga, trzecia, czwarta... piąta...
 Bezbarwna ciecz w szklanej rurce zaczęła się zabarwiać na brudno żółty kolor.
 Chemik potrząsnął epruwetką i wzniósł ją na wysokość oczu.
 Mijały sekundy... minuta, dwie... trzy...
 Ani śladu niebieskiego koloru. Płyn pozostawał brudno-żółtawy.
 W śmiertelnej ciszy sali rozległo się przytłumione:
 — Aaaaa....
 Ciecz nie zmieniała barwy.
 — Aaaaa... — rósł dźwięk ulgi.
 — Aaaaa... — potężniał, wydobywający się z licznych piersi, w których obawa i nadzieja zatrzymały oddech.
 Oczy adwokata Koldingera rozszerzyły się i, zdawało się, wypadną z orbit.
 Drucki przetarł dłonią wilgotne czoło.
 Ekspert z niewzruszonym spokojem odłożył swoje przybory, wytarł ręce chusteczką i powiedział:
 — To nie jest morfina.
 — Czy może pan stwierdzić z całą pewnością? — zapytał przewodniczący.
 — O tak. Z zupełną pewnością. We wszystkich tych słoikach niema źdźbła morfiny.
 Jeszcze raz przyjrzał się epruwetce i powtórzył:
 — Ani źdźbła.
 — Cóż to zatem za proszek — odezwał się sędzia Pszczółkowski.
 Docent chemji wzruszył wątłemi ramionami i bezradnie rozłożył ręce: