Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/263

zdemaskowany i nie pozostaje mu nic innego, jak zniknąć. Po odezwaniu się Druckiego oboje poczuli się swobodniej. Alicja zbliżyła się i pocałowała go w usta.
 Objął ją, w uścisku uniósł w górę, przytrzymał lewą ręką, prawą podsunął pod jej kolana i oto trzymał ją na rękach.
 Gdy mówił, usta ich niemal dotykały siebie:
 — Wiesz, kiedy cię tak trzymam, mam poczucie jakiegoś wielkiego bogactwa, tyle, tak dużo mam cię w ramionach... I zdaje mi się, że gdy cię wypuszczę, stracę coś niesłychanie cennego, coś, czegom całe życie pragnął...
 Jej ręce otoczyły jego szyję, usta zwarły się z ustami.
 Gorąca fala przepłynęła mu po grzbiecie, szczęki zaciskały się kurczowo.
 Oderwała się od jego warg:
 — Powiedz, powiedz, czy mnie kochasz?...
 — Kocham, kocham do szaleństwa — zarzęziło mu w płucach.
 Alicja opamiętała się.
 — Nie, nie, już późno...
 — Najdroższa, jedyna..
 Znów był półprzytomny i niósł ją na tachtę.
 — Zaraz przyjdą!... — broniła się.
 — Nie przyjdą, nie, deszcz pada...
 W tejże chwili rozległ się trzask otwieranych drzwi frontowych.
 Alicja wyrwała się z jego ramion
 — Psiakrew — strzepnął palcami i opadł na fotel.
 Alicja wyszła do przedpokoju:
 — Czy to Józefowa?
 — Tak proszę pani. Leje, jak z cebra. Nie mogłam wyjść z kościoła.
 — Zmokła Józefowa?
 — Do suchej nitki, proszę pani. A czy panienka wróciła?