Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/31

 — Czyżby? — roześmiał się Załkind, wprowadzając gościa do jadalni. — O ile znam pański gust, kapitanie, nie sądzę, by jej waga przewyższała, powiedzmy, sześćdziesiąt pięć kilo!
 Drucki zrobił skupioną minę i odparł z powagą:
 — Sądzę że omylił się pan najwyżej o dwa, trzy kilogramy.
 Uścisnęli sobie ręce z uśmiechem i Załkind karcąco pokiwał głową:
 — Obawiam się, kapitanie, że przez kobiety spóźni się pan o tyle do piekła, że już najwygodniejsze kotły ze smołą będą zajęte.
 — No! — zawołał po polsku z wyraźnym litwackim akcentem — co się Wikcia przygląda? Proszę natychmiast podawać!
 Kusztykając wokół bogato zastawionego stołu, napełnił kieliszki i podsunął gościowi krzesło.
 Kolacja była smaczna i obfita, gęsto zakropiona alkoholem. Rozmowa obracała się wyłącznie dokoła wspomnień amerykańskich. Dopiero, gdy usadowili się w gabinecie w głębokich klubach, Załkind przystąpił do interesu:
 — Otóż, długo myślałem, coby tu takiego wynaleźć, co odpowiadałoby takiemu człowiekowi, jak kapitan Winkler. I, zdaje mi się, że mam coś w sam raz dla pana.
 — Byle nie dyrekcję banku!
 — I gorzej i lepiej. Interes jest taki. Pamięta pan jeszcze dobrze Warszawę?
 — Ja myślę.
 — Zatem wie pan, gdzie jest ulica Hortensja?
 — Wiem. Mała ślepa uliczka od Szpitalnej. Prawda?
 — Tak — potwierdził Załkind — otóż na tej Hortensji dwaj bracia Tinkelman i taki jeden Rybczyński założyli przed rokiem nocną knajpę. Wie pan, rodzaj amerykańskich nocnych klubów. Bar, darcing, kaba-