Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/36

 — Ale darujcie! Kto kiedy widział kobietę prokuratora?
 — Jak pan powiada?
 — Alicja Horn.
 — Tak, tak — pokiwał głową pan Rolko — rozpusta i tyle. Niezłe czasy, co?
 — Tfy! — potwierdził wymownie łysy jak kolano pan Garbarczyk.
 — Niesłychane!
 — Nie stójcie nademną, jak kat nad dobrą duszą — płaczliwym głosem prosił Modroń — jeszcze stary wejdzie.
 — No, panie, ależ to po prostu skandal! Baba ma być prokuratorem?
 — Świat się kończy!
 — A cóż w tym złego? — wzruszyła ramionami pani Więckowa — ciekawam, dlaczego kobieta nie może być prokuratorem?
 — Cooo? — oburzył się pan Rolko — jak pani nie wstyd, mając siwe włosy i troje dzieci, takie rzeczy opowiadać!
 — Siwe włosy, to proszę pana żaden argument. A tymczasem jest faktem, że kobiety pod względem umysłu wcale nie stoją niżej od mężczyzn.
 — Nie tylko nie niżej, ale właśnie wyżej — zawołała czupurna aplikantka Ciechanowiecka. — Właśnie wyżej! A szczególniej w Polsce. Wszyscy cudzoziemcy to mówią, że Polki są mądrzejsze o całe niebo od Polaków.
 — Hę?... — uśmiechnął się, gładząc łysinę Garbarczyk — gdybym był o trzydzieści lat młodszy to niech mi pani wierzy, że i ja zapewniałbym panią...
 Tymczasem ze wszystkich działów, zaalarmowanych przez pannę Serkowską zaczęły napływać do kancelarji patrole wywiadowcze. Zrobił się harmider, że o dokończeniu dyskusji na temat mądrości płci niewieściej mowy być nie mogło.
 Dopiero, gdy aplikant Modroń wykaligrafował