Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/69

 Odźwierny zawołał chłopca i Drucki dał mu swój bilet wizytowy.
 Po chwili profesor sam wyszedł na korytarz.
 — Proszę — powiedział krótko.
 Podali sobie ręce.
 — Przyszedłem, Karolu, oddać ci mój dług i podziękować za pożyczkę. Pozwolisz? Czy może jesteś zajęty?
 — Proszę cię, siadaj.
 Profesor przyjrzał się mu uważnie:
 — Widzę, że prędko dałeś sobie radę w Warszawie. Powodzi się nieźle?
 Drucki skinął głową:
 — Dziękuję ci. Dobrze. Jestem współwłaścicielem „Argentyny“.
 — Argentyny? Co to takiego? Firma?
 Drucki roześmiał się:
 — Człowieku! Gdzie ty mieszkasz? Przecie wszystkie pima pełne są ogłoszeń „Argentyny“, na ulicach mamy kilkanaście reklam świetlnych, tysiące plakatów!... „Argentyna“ to nocny lokal, bar, dancing...
 — Aha! Nie wiedziałem. Nigdy nie bywam w restauracjach, a tembardziej w nocnych.
 Drucki wzruszył ramionami:
 — Źle robisz.
 — Jak to rozumiesz? — zapytał profesor.
 — Poprostu. Wyglądasz na piekielnie wyczerpanego, znużonego, zdenerwowanego do ostatnich granic. Nie można przecie żyć samą pracą. Jako psychiatra wiesz najlepiej, że rozrywki są równie konieczne...
 Brunicki machnął ręką:
 — To nie dla mnie.
 — Dlaczego?
 — Nie bawią mnie te rzeczy.
 — Rozumiem cię — rzekł po chwili — rozumiem raczej twoją niechęć, twój brak zainteresowania dla zabaw ludzi przeciętnych...